Santa Clara en Che Guevara
We bezoeken de stad Santa Clara
We zijn op tijd wakker want de valiezen moeten gepakt worden. We bleven slechts één nacht slapen in onze 'hut’.
We rijden vandaag naar Santa Clara. Eerst genieten we van een uitgebreid ontbijt in buffetvorm.
We willen één en ander proberen (proeven) en zeker het ongewone, het minder of niet- gekende.
Santa Clara is, naar Cubaanse normen, een grote stad. De provinciehoofdstad – ook universiteitsstad - wordt niet alleen door toeristen bezocht vanwege de ligging in het midden van Cuba. Santa Clara is een bedevaartsoord voor bewonderaars van Che Guevara. Hier zijn de stoffelijke resten van deze revolutionair bijgezet, in het Museo Memorial del Ernesto Guevara.
Er zijn goede redenen waarom deze stad uitverkoren is.
Wie deel 2 (geschiedenis van Cuba) las, weet dat in de laatste fase van de opstand (december 1958) de stad Santa Clara een beslissende rol speelde, toen de circa 300 guerrillero’s, onder aanvoering van Che Guevara de troepen van dictator Batista versloeg. Ze bestormden en veroverden de stad.
Hasta Siempre Comandante, klinkt het in het Che lied van voormalig trova-ster Carlos Puebla, een lied waarin de roem van Santa Clara vereeuwigd wordt.
Ter herdenking aan de beslissende fase van deze strijd is de gedenkplaats Tren Blindado opgericht. In de oude wagons zijn voornamelijk munitie en wapens, die tijdens de strijd gebruikt werden, te zien. Op de obelisk staat het relaas van die beslissende slag met opsomming van de 18 revolutionairen.
foto rechts : interieur van de trein.
Guevara pelgrims trekken zeker naar het Plaza de la Revolución. Daar staat het, in 1987, opgerichte grafmonument met de restanten van de vrijheidsstrijder, Che Guevara. Het monument is indrukwekkend en groots, maar dwingt ook respect af.
De beroemde guerillastrijder, in gevechtstenue en met geweer, kijkt als 6 m hoog bronzen beeld vanaf een sokkel uit over de stad. Op de muur ernaast zijn taferelen uit zijn leven uitgebeeld. De sterfdag van de volksheld wordt hier elk jaar feestelijker dan waar ook in het land gevierd.
Het bezoek aan het eronder gelegen mausoleum is strikt gereglementeerd. We mogen geen foto’s maken en niet hard praten als we de gewelfde, door 'eeuwig licht' verlichte ruimte betreden. Hier worden stoffelijke overschotten van Che Guevara, zijn Duitse vriendin en andere opstandelingen bewaard..
In het centrum van Santa Clara is het belangrijkste plein, het Parque Vidal. Het wordt omringd door de koloniale bouwwerken zoals Teatro Caridad.
Op dit hoofdplein flaneren stedelingen, roken senioren hun Havana, sporten kinderen, prijzen een paar bloemenmeisjes rozen, gladiolen en voorjaarsruikers aan en zijn enkele verkopers met prullariakraampjes neergestreken.
De gids had voor alle vrouwen een roos gekocht
Een mooie voetgangerstunnel in de Calle Independencia nodigt uit tot slenteren tussen koloniale gevels en verschillende cafetaria’s en winkels met souvenirs.
Een mooie voetgangerstunnel in de Calle Independencia nodigt uit tot slenteren tussen koloniale gevels en verschillende cafetaria’s en winkels met souvenirs.
Maar het is tijd om verder te reizen...
Na ongeveer anderhalf uur rijden komen we bij Sancti Spiritus.
Hét favoriete reisdoel hier is de Torre Iznaga. De zeven verdiepingen hoge toren was in de 19de eeuw het hoogste gebouw van Cuba.
De 136 treden kunnen tot de duizelingwekkende hoogte van 44 m worden beklommen. En de inspanning wordt beloond met een fenomenaal vergezicht.
De oorsprong van deze toren gaat ver terug in de tijd, hij is namelijk gebouwd om de slaven in de gaten te kunnen houden. Die waren op de suikerplantages aan het werk. Vluchten was voor de slaven onmogelijk omdat je vanaf deze hoogte enorm ver kan kijken.
Iznaga was een van de rijkste mannen van zijn tijd. Hij vermeerderde zijn rijkdom met suikersmokkel en overvallen op andere havens. Zijn twee zonen zouden de toren in 1835 vanwege en weddingschap gebouwd hebben en later gebruikt om de slaven in de gaten te houden. De klok luidde het begin en het einde van de dagelijkse werkzaamheden in.
Tijd voor het middagmaal.
We worden verwacht in een typisch Cubaans restaurant onderweg. De restaurants zijn heel eenvoudig maar netjes en ons eerste middagmaal heeft gesmaakt. Na de witte kool met koude boontjes krijgen we de keuze tussen een stukje vlees of een vis. De klanken van 'Guantanamero' weerklinken terwijl we eten … we zullen dat lied nog heel dikwijls horen, de volgende dagen …
