Thines, het dorp in een ongerepte natuur.

We zijn aangekomen in het meest zuidelijke puntje van het ‘Parc Naturel Régional des Monts d’Ardèche’, in Les Vans.

Het stadje, in het zuidwesten van de Ardèche, aan de voet van de Cevennen, is een stad met twee gezichten. Enerzijds doet de ligging en de bossen met kastanjebomen haar tot de Cevennen behoren. Maar aan de zuidkant loopt de vlakte omlaag af naar de Middellandse Zee. Hier zorgen de nabijgelegen olijfgaarden en wijnranken meer voor een mediterraan karakter.  In de 19de eeuw was Les Vans een centrum van de zijdespinnerij, waar omstreeks 1850 zo’n zeshonderd mensen in twaalf spinnerijen werkzaam waren.

Er zijn zonnige terrasjes, de nodige adressen om goede olijfolie te kopen en heir en daar een grijs geworden hippie. Les Vans was in de jaren ’60 namelijk een ontmoetingsplaats voor hippies. Aangetrokken door de wilde natuur namen ze hun intrek in de vele leegstaande huizen in en rondom Les Vans.

De Belgische TV kok Piet Huysentruyt heeft er zijn restaurant, 'Likoké'. Wij vinden de plaats, het restaurant is gesloten.

We zetten onze weg verder, naar een typisch piepklein dorp uit de Cevennen. Een 20-tal km ten noorden van Les Vans, hooggelegen en teruggetrokken, ligt Thines.

Het is een mooie weg als we de rivier de Chassazac volgen. Af en toe stoppen we voor een foto of stukje film.

Iets verder komen we over een kleine, smalle en bochtige weg. Deze voert ons door prachtige kloofdalen van de rivier de Thines.

We volgen de meanders van de rivier, het landschap is prachtig.

De rit naar boven gaat langzaam en vraagt grote oplettendheid van de chauffeur. Rik heeft het opeens over "de weg die waarschijnlijk uitgestippeld werd door een dronken ezel." Ik hou af en toe de adem wat in, maar heb het volste vertrouwen in zijn rijvaardigheid.

Na elke bocht wordt het landschap wilder en verdwijnen de toch al zo schaarse huizen. Hoog op een uitstekende rots zien we Thines al liggen, maar in tegenstelling tot de gespotte roofvogel die er rechtstreeks naartoe vliegt hebben wij nog een aantal haarspeldbochten te gaan.

Alle toeristen moeten de auto achterlaten op het parkeerterrein 600 m buiten het dorp. Van hieruit kunnen we langs de weg omhooglopen of het bospad nemen.

Het dorpje ligt in een ongenaakbaar landschap van leisteen, boven de rivier. Het heeft zijn oude, tegen de rotsen aangebouwde huizen, de smalle straatjes en de mooie romaanse kerk behouden. Na een bijna eindeloze reeks bochten bereiken we de heuvel waarop het pittoreske dorpje met huizen van donker leisteen pronkt.

De charme van dit dorpje schuilt in de daken van platte leistenen, die bestand zijn tegen de zware, typische Cevenne-stormen die het gebied vaak teisteren. Ze geven de plaats tegelijkertijd een heel eigen charme.

Op deze afgelegen plek verrast de uitzonderlijke schoonheid van de rijkversierde en veelkleurige kerk Notre-Dame-de-Thines in romaanse stijl.

We vragen ons af waarom dit kleine dorpje, met de huidige acht permanente bewoners zo’n grote kerk nodig heeft? Blijkbaar herinnert de enorme romaanse kerk eraan dat hier in vroegere tijden veel meer mensen moeten hebben gewoond. Al blijft het een mysterie wie precies besloten heeft zo’n grote kerk in deze geïsoleerde uithoek neer te zetten.

Als we boven in het dorpje staan zien we groen beboste bergen zover we kunnen kijken en een rivier die daar vredig door naar beneden kronkelt. Wandelaars komen hier echt aan hun trekken. Rondom Thines is er 80 km aan wandelpaden aangeduid in de omgeving.

Wij verlaten Thines langs de andere kant van de heuvel. De weg terug slingert van de ene bergflank naar de andere en biedt dan weer uitzicht op de verlaten heuvelruggen die zich ver uitstrekken.

We rijden en rijden, na een tijdje gaat de weg niet meer bergaf maar terug naar boven. De GPS wordt ingeschakeld maar herkent de weg niet. Rik begint wat zenuwachtig te worden: "wij zullen daar boven ergens terechtkomen waar we niet meer kunnen rechtsomkeer maken en dan?"

Ik blijf hier rustig bij en bekijk de wegenkaart, daar staat een piepklein lijntje op. We komen boven en het uitzicht is prachtig. Hier houden we een fotostop, dat zal Rik wat kalmeren én ik toon hem meteen ook dat er een klein weggetje naar beneden leidt (het kleine lijntje dat ik zag).

Het is hier zo mooi, zo rustig, wij twee én de natuur.

Na onze stop in 'the middle of nowhere' rijden we verder. En ja we komen terug op de weg naar beneden (zelfs de GPS slaat niet meer tilt).

We zijn weer een ervaring rijker en genieten lang na van deze rit door de bergen.

Volgend deel : Saint Montan, een middeleeuws dorp