Periana, beroemd om zijn olijfolie.

Na onze wandeling bij het meer van Viñuela rijden we verder langs de 'olie- en bergroute'. Die komt langs verschillende dorpjes nl. Vinuela, Alcaucin, Periana, Alfarnate, Alfarnatejo, Riogordo en Colmenar.

Soms wordt het landschap vergeleken met dat van Toscane, maar de Axarquia is ruiger en droger.

Ook de hoogteverschillen zijn groter en daardoor kunnen we genieten van indrukwekkende vergezichten.

Als we zien waar en hoe de wijngaarden, met hun korte dikke wijnstokken, gelegen zijn, hebben we bewondering voor de wijnboeren.

Landbouwvoertuigen ziet men hier bijna niet, door de steile ligging zijn muilezels veel efficiënter.

De boeren moeten dan ook vaak met hun muilezel uren klimmen om hun kleine lapje grond te bereiken.

De weg leidt door ontelbare olijfboomgaarden nabij Periana, een dorp dat beroemd is voor zijn superieure olijfolie.

Dit kleine, langgerekte dorp strekt zich uit over glooiende heuvels. Het ligt op 547 meter hoogte en telt ruim 3.500 inwoners.

Hier wordt één van de beste olijfolies van Spanje gefabriceerd. Het bezit een eigen olijfoliecoöperatie.

San Isidro is de patroonheilige van Periana.

Tijdens de Dia del Aceite Verdial (Groene olijven feest) eind maart wordt de olijfoogst gevierd. Er is ook een olijfoliemuseum, het museo del Aceite de Modrón.

Bij de Aceites (olijfoliën) Mondrón, zien we de 'pulp' nog liggen van de verwerkte olijven.

Periana staat ook bekend om haar perziken. In augustus viert het dorp de Fería del Melocoton (Perzikenfestival). Er wordt beweerd dat het de beste van Spanje zijn.

Het dorpje zelf bestaat uit nauwe en steile straatjes en steegjes met winkels, supermarkten, bars en restaurants en alle gebruikelijke voorzieningen van een bedrijvig stadje.

De architectuur van Periana is Moors en de dorpskerk San Isidoro heeft 'Mudejar' invloeden. De kerk, genoemd naar de beschermheilige van Periana, is volledig herbouwd in 1884 nadat een aardbeving vrijwel het gehele dorp verwoestte. Isodoro was een boer in de 11e eeuw en beroemd om z’n vaardigheid om water te vinden. Het feest van St. Isidoro wordt gehouden op en rond de 15e mei en het hele dorp viert dan feest.

Er is mooie mozaiekvloer binnen maar ook buiten de kerk (op de trappen).

De oude Arabische wasplaats die we al wandelend door de steile straatjes tegenkomen, ligt er onverzorgd, heel vuil bij.

De lokale bevolking is vriendelijk en gul met sinaasapppels, avocado’s, amandelen, vijgen, asperges en granaatappels die waarschijnlijk in het wild groeien op de velden en langs de wegen rond het dorp. De bewoners staan altijd open voor een praatje en ik vind het fijn om mijn Spaanse taalkennis weer op te frissen.

Wie hier komt, moet ook de sopa cachorrena (een bittere sinaasappelsoep met olijfolie en knoflook) eens proeven.

Wij rusten uit met een verfrissende drank en zetten onze tocht verder.

Een paar km buiten Periana komen we langs een interessante Moorse site, nl. de Arabische baden van Vilo. Archeologen hebben interessante pre-historische vondsten gedaan, onder meer uit de Romeinse tijd en de prehistorie. Het zwavel-, magnesium- en kalkhoudend water dat een constante temperatuur van 21°C heeft, maakte deze plek in de 18de en 19de eeuw tot een bedevaartsoord voor mensen met huidaandoeningen

Het kuuroord naast de baden werd in 1907 verwoest in een storm. Een paar jaren geleden is de restauratie van de voormalige Moorse hamam begonnen. Het is erg populair vanwege de medicinale werking. Het geneeskrachtige water schijnt vooral goed voor je huid te zijn.

We zetten onze reis verder langs een weg met spectaculaire vergezichten ...

Volgend deel : Alfarnate, vergezichten en een oude venta