De bergmeren van Covadonga

In vorig deel waren we in het dorpje Covadonga. Van hieruit rijden we hogerop.

In de bergen, liggen de 2 gletsjermeren Ercina en Enol. Ze worden samen de ‘meren van Covadonga' genoemd.

Ze liggen op een hoogte van 1134 m en vormen het hart van Nationaal Park Picos de Europa.

De beklimming naar de meren komt bijna elk jaar voor in de 'Vuelta' ( De Ronde van Spanje).

Deze foto nam ik via google (als je verder leest, zal je wel begrijpen waarom)

Wij hadden al vaak gehoord dat het echt de moeite loont om de klim te doen. In het hoogseizoen mogen er geen auto’s naar boven rijden. Het is er veel te druk, de weg is smal, steil en met veel bochten. Enkel busjes en taxi’s mogen dan de rit doen. De busjes naar boven en beneden staan voortdurend met elkaar in verbinding via iemand die alles coördineert van beneden. Die waarschuwt voor tegenliggers, fietsers, koeien op de weg...

Als je de meren bezoekt zijn er niet alleen toeristen, de weiden rondom de meren zijn eigendom van de boeren, en de koeien zijn er baas.

Het is juni en er zijn niet veel toeristen. We rijden dus zelf met de auto naar boven. Alle eerste foto's zijn genomen vanuit de auto, tijdens het rijden.

Vanaf Covadonga is de weg naar de top 12,6 km lang. Om daar te komen moeten we wel ongeveer 1050 m hoogte overwinnen. Aan het begin van de weg hebben we een stijgingspercentage van 7,3%, maar al snel komen we aan 10%. We zien voor ons de toppen van de bergen niet meer. Ze zijn volledig door mist omhuld. En hoe hoger wij komen, hoe meer wij daarmee kampen.

Er is een auto voor ons en die rijdt tergend traag. Dat is heel vervelend en maakt het voor Rik moeilijk om naar boven te rijden. Er is een heel klein plaatsje aan de zijkant van de weg. Oef, de auto voor ons stopt hier en maakt rechtsomkeer. Wij twijfelen even, kijken hoe de mist over de bergen hangt ... maar rijden toch verder en hopen dat het snel helder weer wordt.

Bij de eerste haarspeldbochten is het wat minder steil. Maar dat duurt niet lang. We zijn op ongeveer 7 km van de top en komen aan het zwaarste stuk van de helling, 'La Huesera', met een gemiddelde stijging van 15% over 800 meter - de steile rotswanden én in de mist (want die wil maar niet optrekken) en terugkeren kan niet meer.

Ik kan jullie verzekeren dat er zoveel beelden voor mij passeerden. Ik dacht vooral aan de kinderen en kleinkinderen. Maar ik bleef rustig en zei heel weinig want ik wou de chauffeur niet afleiden. Hij had de voorbije dagen al heel wat ervaring opgedaan in dit ruige gebergte en ik vertrouwde op hem.

Welke uitdaging waren wij aangegaan?!?!

Wandelaars komen terug naar beneden.

De bochten worden steeds scherper, de afgronden steiler. De kronkelige weg loopt langs duizelingwekkende rotswanden. De uitzichten zouden mooier en mooier moeten zijn, maar wij zien er niets van. De mist is een grote spelbreker.

En dan schrikken we opeens op als koeien, schapen of geiten zomaar de weg opkomen of gewoon op een helling, achter de bocht aan de kant liggen om ons welkom te heten.

Af en toe (als de mist eventjes vermindert) kunnen we "iets" meepikken van de weilanden, rondom.

foto links : er is mist                                     :                                                                   foto rechts : 2 minuten later - de mist trekt opeens weg, een paar minuutjes maar

We zijn boven en halen opgelucht adem als de auto veilig op de parkeerplaats is. Er staan 2 mensen van de veiligheid die alles in goede banen leiden.

Van hieruit starten heel wat wandelingen, maar vandaag mag er niemand verder. De ene mevrouw legt uit : “ Het panorama op de Picos de Europa is vanaf hier adembenemend. Misschien wel de mooiste route in het hele massief. Maar vandaag niet."

Wij kunnen er niet van genieten, amper af en toe een kleine glimp opvangen.

We maken een kleine wandeling, ik neem foto’s en Rik filmt.

Af en toe gaat de mist weg … ik krijg elke keer hoop … maar even snel komen de wolken weer alles bedekken! Het speels gedrag van de wolken is indrukwekkend!

De foto’s zijn misschien uniek maar we hadden ze liever anders gezien.

Opeens zie ik iets grappigs : een Chinees neemt een foto van een koeienvlaai. Tja, het is wel beter een foto nemen dan het ganse ding proberen mee te nemen :-)

of is de vlaai zo apart?

De volgende foto's zijn de enige waarop wij 'zien' dat er meren zijn?!

Als je dit vergelijkt met de eerste foto, dan zie je wat we allemaal gemist hebben.

We blijven niet lang wandelen. We moeten trouwens nog de afdaling doen, langs diezelfde weg én in de mist.

Dáár tussen die twee bergen ligt de de weg langs waar we moeten terugrijden.

Het naar beneden rijden gaat al even langzaam, maar na zo’n 7 km lager rijden is de mist zo goed als verdwenen!

Oef .. dit was een totaal andere uitstap dan verwacht.

We hebben er ook honger van gekregen. Eenmaal beneden in Covadonga rusten we uit bij een hapje en een drankje. We zitten daar amper een half uur en we horen dat de weg naar de meren afgesloten is voor de toeristen wegens té gevaarlijk door de mist!

Hieronder plaats ik nog 2 foto's genomen via google. Dit zijn beelden van hetgeen men normaal ziet als er geen mist is!

Als jullie de autoroute naar boven willen meemaken (zonder mist) dan kan dat via volgende filmpjes:

- met de wielrenners - https://www.youtube.com/watch?v=e2O3i4pKa-s

- wandeling - https://www.youtube.com/watch?v=aIjQMNc_8X4

of  https://www.youtube.com/watch?v=lm8z8NawvqI

Volgend deel : Waar ontspringt de Ebro?