Antraigues-sur-Volane, kunstenaarsdorp
We blijven nog één nacht slapen in Vals-les-Bains vooraleer we terug huiswaarts keren. En er is nog tijd voor een uitstapje naar Antraigues-sur-Volane.
De weg klimt omhoog vanuit het dal van de Volane en biedt fraai uitzicht op de helling met het dorpje in de hoogte.
Het is mooi om tijdens onze rit de huizen te zien, die vanwege de smalte van het dal in kleine groepjes op verschillende hoogten gebouwd zijn.
Hoe hoger, hoe droger, zou men kunnen zeggen. Antraigues ligt pal op een vulkanische rots met aan zijn voeten drie rivieren vol forellen: de Volane, de Bise en de Mas. Daardoor lijkt het dorp op een wachter die de vulkanen en de ruïnes van het Château de Craux bewaakt. Het kasteel staat aan de rand van de vulkaankrater, niet ver van de terrassen met kastanjebomen die volop profiteren van de basalten ondergrond.
Het is een buitengewone locatie, met een leuke sfeer. Het middelpunt van dit bekoorlijke bergdorpje is het schaduwrijke plein met aangename terrasjes waar fanatiek jeu de boules of petanque wordt gespeeld.
De ballen rollen erop los in de zomer zoals de kastanjes in oktober.
Want Antraigues is ook hét dorp bij uitstek van de kastanjes. De kastanje waaraan jaarlijks in het weekend van Allerheiligen een feest gewijd wordt.
Loop met ons even mee in dit sfeervolle dorpje
Ook wij worden ook bekoord door de straatjes en gebouwen, de talrijke terrasjes van de vele bistro’s die er vreedzaam en gezellig bij liggen en een mediterraan karakter in zich dragen.
Héél lekker slaatje!
De kerk: L'église Saint-Baudile
Antraigues is ook een kunstenaarsdorp.
In de jaren ’60 leerde Jean Ferrat deze streek kennen door zijn vriend, de artiest Jean Saussac. Deze had een huis te koop, in het dal, aan de oever van de rivier en in de schaduw van de kastanjebomen. Jean Ferrat viel er als een blok voor en kocht het in 1964. De ruïne werd opgeknapt.
'foto van Jean Ferrat op het raam van 'Maison Jean Ferrat', in het centrum'.
Geïnspireerd door de Ardèche, en om de streek te bedanken voor alles wat hij hem gegeven had – 'schoonheid, echtheid en rust' – schreef hij La Montagne, een van zijn grootste successen (later in het Nederlands vertaald als 'Het dorp', zou dit een van de bekendste nummers van Wim Sonneveld worden).
Ferrat raakte snel ingeburgerd in Antraigues. Hij bezocht er de bistro’s, sloot vriendschap met de bewoners en speelde graag jeu de boules op het plein. Hij en zijn vrouw Christine vestigden zich definitief in hun huis in 1973. Gedurende de 37 jaar dat ze daar woonden ontvingen ze er hun vrienden uit Parijs zoals Gibert Bécaud, Georges Brassens, Jacques Brel en Claude Nougaro.
Hieronder nog een hetzelfde lied, maar met de franse tekst i.p.v. beelden
In 2013 werd ‘Maison Jean Ferrat’ geopend. Het huis werd uitgekozen om de herinnering aan Jean Ferrat levendig te houden. Het is een eerbetoon aan de schrijver, componist en vertolker. Zijn echtgenote heeft op drie verdiepingen geprobeerd om de poëzie van deze grote naam binnen het Franse chanson te eren.
Op de begane grond vertellen 13 panelen over zijn leven en werk. Zijn piano, zijn nagebouwde bureau, zijn indrukwekkende bibliotheek, alles hier herinnert aan het leven van deze schrijver-componist-vertolker van het Franse lied. Op de eerste verdieping kun je op een stoel in de buurt van zijn piano luisteren naar zijn liederen en naar interviews. Op de tweede verdieping staan de persoonlijke bezittingen van Jean Ferrat.
Ook de onderleggers op de terrastafels wijzen naar de tijd van de artiest (zie foto hieronder).
Het feit dat Jean Ferrat hier woonde, trok Antraigues lange tijd veel bekende artiesten, maar inmiddels is de rust iets teruggekeerd.
Vooral beeldhouwers hebben overal in de steegjes en in de muren van de huizen, aparte gezichten gebeeldhouwd.
Wij gaan op zoek naar meer 'stenen gezichten', het zijn er meer dan zeventig.
We dwalen door de straatjes rond de kerk. Het zijn net wakende figuren die discreet op een hoek of midden op de muur zijn aangebracht.
Sommige vinden we meteen, die staan op ooghoogte, anderen staan veel hoger of lager
Er zijn er die vreemd zijn om naar te kijken, en het lijkt net of sommigen kijken terug naar ons.
We zien ook 'schilderijen op de straatstenen'.
En er is meer kunst, handwerkwinkeltjes, aardewerk, weeftechnieken enz ...
We verlaten het centrum en rijden naar het graf van Jean Ferrat (inscriptie Jean Tenenbaum).
Het is te vinden in het hogere deel van de begraafplaats en er liggen altijd veel bloemen.
Antraigues-sur-Volane was een leuk plekje. We rijden weer verder. De bergen rondom deze plaats dienden als inspiratie voor het beroemde liedje 'La Montagne' van Jean Ferrat. Ik hou van de songs en we kopen een cd van Jean Ferrat. Ik laat nog eentje horen eer ik het allerlaatste deel van onze reis publiceer.
"Que c'est beau, c'est beau la vie"
Volgend en meteen laatste deel van deze reis : Vals-les-Bains, een kuuroord