Comillas

We rijden naar Comillas. Het is een prachtige weg met op de achtergrond de besneeuwde bergen van de Picos de Europa.

In een dal, even voor Comillas, zien we Cobreces liggen. De torens zijn van in de verte zichtbaar.

Op onze weg kan ik vanuit de auto een beeld schieten van het klooster en de neogotische kerk van Cobreces.

Dit is de plaats waar de pelgrims, op weg naar Compostella, overnachten.

de kerk en het klooster (onder)

Comillas is een kustdorpje van nog geen drieduizend inwoners, maar barstensvol monumenten die met elkaar wedijveren in schoonheid en kostprijs.

Het dorpje is in tweeën verdeeld : aan de ene kant is er de moderne wijk van het strand en de haven. Aan de andere kant is er de oude stad, heel wat authentieker en minder toeristisch dan Santillana del Mar.

Met geplaveide straatjes, autovrije pleinen, oude huizen en levendige charme is Comillas een heerlijke stad, waar het zalig kuieren is.

Het vroegere vissershaventje kende zijn gouden jaren aan het eind van de 19de eeuw onder impuls van de markies van Comillas, Antonio Lopéz. De belangrijkste bezienswaardigheden van het stadje zijn te danken aan zijn liefde voor kunst en religieuze ijver. Hij had een talent voor zaken en stichtte in de overzeese gebieden een rederij, een sigarenfabriek en een bank. Toen hij schatrijk in Spanje terugkeerde werd  hij in de adel verheven. Hij gaf vooraanstaande architecten van het Catalaanse modernismo opdracht voor diverse bouwwerken in Comillas : een paleis voor zichzelf, het Palacio de Sobrellano - op de tegenoverliggende heuvel de universidad pontifical en een wonderlijk paviljoen, el Capricho van Gaudi.

Wij wandelen door het oude stadsgedeelte en genieten van een lekkere lunch.

'verse gebakken sardientjes, serrano ham, een gemengde salade en brood - vergezeld van een biertje voor Rik en een glaasje wijn voor mij.

Daarna begeven we ons naar het oude stadhuis (Ayuntamiento Antiguo - 1780) waar het Bureau voor Toerisme zich bevindt en waar we uitleg en een stadsplattegrond krijgen.

We gaan even binnen in de kerk, maar er is juist een misdienst bezig.

Iets verder staat het 'nieuwe' stadhuis

We komen op een plein

Hier staat het duizelingwekkende Palacio Sobrellano (Sobrellanopaleis - neogotisch 1888), dat de markies van Comillas, Antonio Lopéz voor zichzelf liet bouwen, met daarnaast een minikathedraal.

Aan de overkant, op de heuvel zien we enorme universiteitsgebouwen. Het was ook de markies die de opdracht gaf om de Universidad Pontificia (1892)  te bouwen.

In het grote park bij zijn paleis liet de markies het wondermooi paviljoen, El Capricho, neerzetten.

Wij komen vooral naar Comillas om El Capricho, een van de weinige werken van Gaudi, buiten Barcelona, te zien!

Deze foto geeft al een ideetje van El Capricho, gezien van de buitenkant van de tuin.

In volgend deel kunnen jullie mee genieten van dit speciale 'El Capricho' ( het Spaans voor bevlieging, gril, kuur, bui) .

Volgend deel : El Capricho van Gaudi