De Bromo vulkaan - hoogtepunt van Java

Indonesië telt maar liefst 130 actieve vulkanen. In de oostelijke punt van Oost-Java ligt het nationale park Bromo-Tengger-Semeru, met een oppervlakte van 58.000 ha. Dit bergmassief bestaat uit een vulkanisch hoogland met de oude Tenggerkrater, waarin een zandzee van 10 km in doorsnede, ligt.

Uit deze oude krater rijzen de vulkaankegels van de Gunung Batok (2440m), Gunung Penanjakan (2702 m) en de bekendste en actieve Gunung Bromo (2392 m).

Lava heeft alles rondom de krater verwoest en een grijs landschap, een onherbergzaam gebied, achtergelaten. Dit staat mooi in contrast met de groene omgeving en de planten en bomen die nog wel op andere bergen groeien.

De Bromo vulkaan is de bekendste vulkaan van heel Indonesië. Wanneer je op Java bent, is het beklimmen van de Bromo vulkaan dan ook iets wat men absoluut niet mag missen. De zonsopgang met uitzicht over deze en de andere vulkanen in de gigantische zandvlakte is adembenemend. Zodra het zonlicht op de vulkanen schijnt, kleuren ze prachtig bruin. De mist die je vaak op de bodem ziet hangen geeft het geheel nog wat extra magie. Het is echt een bijzonder moment.

Het stond op onze bucketlist en eindelijk is het zo ver. Ondanks dat er massa’s toeristen hier naartoe komen, is het een zeer bijzondere plek om te zijn. De omgeving is zo adembenemend dat het niet in woorden te omschrijven is. De kolkende krater, het woestijnlandschap en de schitterende uitzichtpunten, lijken bijna surrealistisch.

Het was echt een ervaring om nooit te vergeten. Aan de hand van mijn foto’s, neem ik je graag mee naar de nacht van onze beklimming.

De avond tevoren worden we verwittigd: "Kleed je warm aan, een dikke trui, eventueel lange broek en zelfs handschoenen zijn geen overbodige luxe. Het is er koud, maar zorg er wel voor dat je eventueel ook wat uit kan trekken, want zodra de zon opkomt en je in de vallei staat, wordt het een stuk warmer.

Om 2.30u nachts worden we gewekt. Tja, wie heeft nu winterkledij mee op een reis Indonesië? We kleden ons aan in vele laagjes (topjes, t-shirt én een regenjasje). Het is vroeg, maar we zijn er helemaal klaar voor.

(foto's zijn van meer dan 20 jaar geleden - met minder goed fototoestel)

In de verte zien we al onze jeep staan en we maken kennis met de chauffeur. Na een half uur rijden maken we een korte stop waar we moeten betalen om onze weg richting Bromo te vervolgen. Aangezien het midden in de nacht is, zien we niets van de omgeving. De weg richting de vulkaan is alles behalve comfortabel en we begrijpen steeds beter waarom hier alleen maar jeeps mogen rijden. Als we eventjes we naar beneden kijken, zien we een enorme slinger aan lichtjes: allemaal jeeps die onderweg zijn naar het viewpoint. De chauffeur zet ons af op de parkeerplaats en we moeten de rest van de weg naar de top lopend afleggen. Hij drukt ons op het hart om het kenteken van 'onze' jeep goed te onthouden, ze lijken zo goed op elkaar. Voor de zekerheid maken we er maar een foto van.

Onze tocht naar boven kan beginnen. In het donker beklimmen we het laatste stuk van de berg naar het uitzichtpunt. Gelukkig hebben we sommigen een zaklamp mee, want de treden zijn soms moeilijk te zien.

Het is een aanrader om voor je vertrekt nog even naar toilet te gaan, want in de hele omgeving van de Bromo zijn nergens toiletten te vinden. Het enige punt waar ik een WC heb gezien was bij het punt waar we moesten betalen, maar veel meer dan een gat in de grond was het niet. Wanneer we ongeveer halfweg zijn, doemen er overal kleine standjes en winkeltjes op. We worden overspoeld door verhuurders van jassen en verkopers van mutsen en sjaals. Wanneer je geen dikke kleding mee hebt, is dit een perfecte oplossing. Maar, zorg er wel voor dat je goed onderhandelt.

We wandelen verder naar de viewpoints op Gunung Penanjakan. Het is bijna 4 uur als we de bovenste top van het Penanjakan viewpoint bereiken. We zitten inmiddels op 2770 meter hoogte. In plaats van bij de drukke menigte op het grote plateau te gaan staan, lopen we een klein stukje naar beneden. We kregen de tip dat er helemaal rechts nog twee kleine rustigere plateaus zijn. Hier is het inderdaad een stuk minder druk en we kunnen zelfs helemaal vooraan staan.

Het is eventjes bibberen van de kou. Om 5.15u zien we dan eindelijk een eerste kleine glimp van de zon.

Het is slechts een héél klein beetje schijn (juist boven de grassen).

En elk klein beetje meer licht maakt de aanwezigen blij.

Vlak voordat de zon werkelijk haar entree maakt, ziet de horizon alweer lichter.

We betrappen onszelf erop dat we niet alleen zijn die flink wat ôh's en âh's roepen.

Niet alleen de lucht kleurt, langzaamaan wordt ook het landschap blootgegeven.

Alle toeristen staan vol bewondering te kijken naar de zon, die opkomt aan de andere kant van de vulkaan. Wij weten niet waar eerst gekeken. Maar het valt op dat veel Indonesiërs alleen met hun neus naar de kant van de zon staan, want voor hen is de zonsopgang bijna spectaculairder als de vulkanen die immers overal op het eiland te vinden zijn.

We kijken achter ons. Het uitzicht op de vulkanen is ook prachtig. Naarmate de zon verder opkomt, zien we langzaam de vulkanen in de verte opdoemen.

We zien met de zonsopgang hoe ze van kleur veranderen.

Het is adembenemend mooi om de mist te zien optrekken rondom de vulkanen, terwijl de Sea of Sands nog helemaal in de mist ligt.

De vulkanen worden ook steeds beter zichtbaar door het prachtige licht van de zon. Hoe langer we blijven staan, hoe mooier het uitzicht wordt.

Het uitzicht op de bergen, de immense zandvlakte die aan een woestijn doet denken en de opkomende zon die de struiken rood doet kleuren, is simpelweg onevenaarbaar.

Als de mist helemaal optrekt zien we in de verte een Hindoe tempel middenin de Sea of Sands.

We verlaten het viewpoint en rijden de berg af naar de mistige vallei die we net nog van boven zagen. Tijdens de rit naar beneden zien we waar we de voorbije nacht allemaal hebt gereden. Deze tocht blijft verbazen, want zodra we uit de jeep stappen, staan we net op een maanlandschap, het zorgt voor een mystieke sfeer.

Het is de Sea of Sands, een soort maanlandschap met uitzicht op bergen: de Bromo-vulkaan, Mount Batok en Mount Semeru. Later in het licht, maakt de onwerkelijkheid van dit landschap een ontzettende indruk op me.

Door de enorme Sea of Sands vervolgen we onze weg naar de vulkaan zelf. We kunnen de Bromo vulkaan ook beklimmen. Het wordt een stuk lopen en klimmen en daarvoor heb je best een redelijke conditie. Het eerste stukje berg op kan men eventueel te paard doen. Daarna moet je nog ongeveer 250 steile trappen omhoog lopen om redelijk dichtbij de krater te komen.

Meteen staan wel een 10-tal mannen met paarden bij ons. Oh ja, of je op een paard naar boven wilt? Deze rit kost je 150.000 roepia (10 euro), maar het is ook mogelijk om gewoon zelf naar boven te lopen.

We zien het zitten om te wandelen tot aan de trap. De zon doet de temperatuur al sterk stijgen. We kunnen niet genoeg krijgen van dit landschap.

Zoiets hebben we echt nog nooit eerder gezien.

We stappen naar boven.   Foto rechts is genomen van halfweg de trap. In de verte is de Hindoe tempel die we vanaf het uitzichpunt boven zagen.)

Zo op het eerste gezicht lijkt de beklimming via de trap prima te doen. We staan op slechts 200 treden verwijderd van de krater. Maar al snel merken we dat hij toch vrij steil is en dat er steeds minder zuurstof in de lucht zit naarmate we verder naar boven komen. De hoogte van de krater (2.329 meter) is te voelen in de ademhaling en iedere stap omhoog is weer net wat zwaarder. We zijn dit toch niet helemaal gewend in onze eigen platte landje.

We gaan niet tot helemaal boven maar keren halfweg terug. De zwavellucht is sterker geworden en ik vind het wel angstaanjagend. Vrienden van ons zijn boven gekomen. Ze vertellen dat ze beloond werden met een prachtig uitzicht in de vulkaan en met een sterke zwavellucht. Ze vertellen ook dat ze de vulkaan gewoon hoorden borrelen. Wat ze wel erg zonde vonden, is dat mensen hun afval gewoon in de vulkaan gooiden.

Foto rechtsboven : "zicht op de krater" komt uit : https://www.zuidoostazie.nl/indonesie/reisgids/bromo-vulkaan/

Al zijn we erg onder de indruk van dit alles, toch is er iets wat we minder leuk vinden, dat zijn de paarden die als middel worden gebruikt om toeristen het laatste stuk naar boven te vervoeren. Op zich lijkt dit niet heel erg, maar op het moment dat duidelijk wordt hoe de beesten behandeld worden, draait m’n maag om: schuim uit de bek, uitdroging, zeer korte aanlijning en de kop wild schuddend. Sommige 'jockeys' hebben een mondkapje aan. Het is stoffig op deze zandvlakte, het is een filmachtige omgeving en ze wanen zich in het Wilde Westen.

Het is tijd om onze de jeep te zoeken. We rijden terug naar het hotel. Iedereen is moe maar voldaan. Die avond gaan we iets vroeger slapen.

Bij mij duurt het inslapen wat langer, de adrenaline gaat in mijn hoofd nog wel even door… Wat een dag!

Toen we enkele jaren later las ik in de krant van mei 2019 volgende :

"De laatste weken is de Bromo vulkaan vrij actief en daarom is het gebied in een straal van 1 kilometer rondom de krater afgesloten.

Momenteel kun je dus niet de trap op naar de kraterrand. Wanneer de vulkaan rustiger wordt, zal deze weer geopend worden voor bezoekers."

Volgend deel : Jakarta, hoofdstad van Indonesië